Ostrowiec Świętokrzyski 
+48 662 002 091
Choroba wieńcowa inaczej choroba niedokrwienna serca (ChNS) to zespół chorobowy wywołany niedostatecznym ukrwieniem i w konsekwencji niedostatecznym zaopatrzeniem w tlen mięśnia sercowego.
Najczęstsza przyczyna choroby niedokrwiennej serca to zwężenie lub zamknięcie światła tętnic wieńcowych, odżywiających mięsień serca. Najbardziej znanymi postaciami są dławica piersiowa (dusznica bolesna, angina pectoris) i zawał serca.
W większości przypadków przyczyną choroby wieńcowej jest miażdżyca. U ludzi z miażdżycą w ścianie naczyń wieńcowych, podobnie jak w ścianach innych tętnic, tworzą się blaszki miażdżycowe, których obecność powoli prowadzi do zwężenia światła naczyń i upośledzenia dopływu krwi do serca. Nagłe pęknięcie blaszki miażdżycowej w świetle tętnicy wieńcowej prowadzi do wytworzenia się w miejscu pęknięcia zakrzepu i zamknięcia jej światła. Brak przepływu krwi w tętnicy wieńcowej wywołuje zawał serca.
Złożony obraz kliniczny pozwala rozróżnić takie warianty ChNS jak:
Stabilna dławica piersiowa to najczęstsza postać choroby wieńcowej. Typowym jej przejawem są bóle w klatce piersiowej, zlokalizowane z reguły za mostkiem, określane przez chorych jako pieczenie, dławienie, gniecenie, rozpieranie, palenie. Ból często promieniuje do gardła, szyi, lewego lub prawego barku z uczuciem drętwienia rąk. Towarzyszy mu niepokój, czasem duszność i kołatanie serca, niekiedy nudności, zawroty głowy. Typowe dla stabilnej choroby niedokrwiennej jest to, iż ból najczęściej występuje w czasie wysiłku fizycznego i szybko ustępuje po jego zaprzestaniu lub po zażyciu podjęzykowo nitrogliceryny.
