Nieoperacyjne leczenie łokcia tenisisty

Przyczyną łokcia tenisisty jest przewlekły stan zapalny okolicy przyczepu prostowników przedramienia do kłykcia w okolicy stawu łokciowego. Przyczynami mogą być również zwłóknienia, blizny pooperacyjne, zwapnienia, choroby nowotworowe. Jednak zazwyczaj schorzenie jest efektem długotrwałych przeciążeń stawu łokciowego oraz mikrourazów. Te 2 elementy przynoszą rezultat w postaci zmian chorobowych w stawie w postaci m.in. uszkodzeń włókien kolagenowych budujących ścięgna.

Takie uszkodzenia są efektem:

• wielokrotnie powtarzanych ruchów prostowania i rotacji nadgarstka
• podnoszenia przedmiotów przy wyprostowanej ręce w stawie łokciowym
• niektóre dyscypliny sportowe, takie jak tenis, gdzie mamy do czynienia z wielokrotnie powtarzanymi ruchami z dużą siłą

Ważny jest wywiad lekarski oraz badanie palpacyjne, podczas którego pacjenci odczuwają ból. Diagnostyka może być rozszerzona o badania obrazowe, w tym przypadku jest to USG.

U zdecydowanej większości chorych stosuje się nieoperacyjne leczenie schorzenia. Małoinwazyjne techniki przynoszą bardzo dobre rezultaty i w ciągu kilku miesięcy objawy ulegają zmniejszeniu, a w wielu przypadkach dochodzi do całkowitej poprawy. Nieoperacyjne leczenie łokcia tenisisty polega na podawaniu leków przeciwbólowych oraz przeciwzapalnych.

Jednak warto pamiętać, że w zależności od przyczyny powstania bólu, leczenie może wyglądać zupełnie inaczej. Podstawową zasadą w procesie leczenia jest odpoczynek i regeneracja uszkodzonej tkanki. Jeśli przeciążenia powstają podczas aktywności fizycznej lub pracy zawodowej, to na pewno warto zmodyfikować te aktywności lub wprowadzić przerwę tak, aby uszkodzona tkanka miała warunki do gojenia się. Metodą, która w krótkim czasie stymuluje komórki uszkodzonego ścięgna do regeneracji jest ostrzyknięcie osoczem bogatopłytkowym (PRP). Jeżeli leczenie nie przynosi zakładanej poprawy, wówczas zaleca się terapię lekami sterydowymi, wykonujemy także blokady.

Po ok. 12 miesiącach ocenia się zakres skuteczności dotychczasowego leczenia. Jeśli nie osiągnięto pozytywnego rezultatu, a pacjent cierpi z powodu nawracających, lub stałych dolegliwości, powinno rozważyć się leczenie operacyjne. Operacje, w zależności od sytuacji klinicznej oraz warunków, wykonywane są techniką klasyczną, lub artroskopową – w zakresie chirurgii małoinwazyjnej. Powrót do pełnej sprawności trwa od 4 do 6 miesięcy.